O Nadal.

As festas de Nadal proponse celebrar o nacemento de Xesucristo en Belén.

Esta festa celébrase o 25 de decembro pola Igrexa católica, a Igrexa Anglicana, algunhas outras Igrexas protestantes e a Igrexa Ortodoxa Romanesa; e o 7 de xaneiro noutras Igrexas Ortodoxas que non aceptaron a reforma feita ao calendario juliano, para pasar ao noso calendario actual.

Con todo, como nos Evanxelios non mencionan datas, non é seguro que Jesús nacese ese día.

Orixes das festividades:

A festa pagá máis estreitamente asociada co Nadal que se celebra na actualidade era o Saturnal romano, o 19 de decembro, en honra de Saturno, deus da agricultura. Os romanos celebraban durante sete días con ruidosas festas e grandes banquetes. Na mesma data celebrábase no Norte de Europa unha festa de inverno similar, coñecida como Yule. Pero a diferenza das conmemoracións romanas, os nórdicos honraban aos deuses para conseguir que o Sol brillase con máis forza, queimando grandes troncos adornados con ramas e cintas.

A política da Igrexa primitiva con referencia a estas festividades foi absorber, en lugar de reprimir, os ritos pagáns existentes. Segundo a Enciclopedia Americana, edición 1944, "O Nadal... de acordo con moitas autoridades non se celebrou nos primeiros séculos da Igrexa Cristiá, xa que o costume do cristianismo en xeral era celebrar non o natalicio senón a morte de persoas importantes. A Pascua, instituida por autoridade bíblica no Novo Testamento, é unha conmemoración da morte de Cristo. No século quinto, a Igrexa Occidental deu orde de que fose celebrada para sempre, no mesmo día da antiga festividade romana en honra do nacemento do sol, xa que non se coñecía a data exacta do nacemento de Cristo".

Así o día de Nadal non foi oficialmente recoñecido ata o ano 345, cando por influencia de San Juan Crisóstomo e San Gregorio Nacianzeno proclamouse o 25 de decembro como data da Natividade.

O Nadal de hoxe:

As celebracións do Nadal, como as coñecemos hoxe, comezaron a tomar forma no século XIX. A árbore de Nadal ten a súa orixe en zonas xermanas, logo estendeuse por outras áreas de Europa e América. O costume de cantar panxoliñas, aínda que de antigas orixes, procede fundamentalmente do século XIX. Os cartóns de Nadal empezaron a utilizarse na década de 1870, aínda que a primeira delas imprimiuse en Londres en 1846. A imaxe de Santa Claus, co trineo, os renos e as bolsas con xoguetes, é unha invención estadounidense destes anos, aínda que a lenda de Papá Noel sexa antiga e complexa, e proceda en parte de San Nicolás e dunha figura medieval.

J.L. Arsuaga.

Juan Luís Arsuaga Ferreras (Madrid, 1954) é licenciado e doutor en Ciencias Biolóxicas pola Universidade Complutense de Madrid e catedrático de Paleontología nesta mesma universidade.
Xa de neno mostraba un gran interese pola prehistoria xurdido da lectura de La Guerre du feu de J.-H. Rosny Aîné e as súas visitas a escavacións preto de Bilbao. Exerce como profesor visitante do Departamento de Antropoloxía do University College of London.
O 8 de abril de 1993 foi portada da revista Nature polo artigo sobre o descubrimento, en 1992, do cranio humano máis completo do rexistro fósil da Humanidade, o cranio número 5 que é o cranio de Homo heidelbergensis.
Membro do Equipo de Investigacións dos Xacementos Pleistocenos da Sierra de Atapuerca (Burgos, España) desde 1982, baixo a dirección de Emiliano Aguirre Enríquez e desde 1991 co-director xunto con José María Bermúdez de Castro e Eudald Carbonell Roura do Equipo que foi galardoado co Premio Príncipe de Asturias de Investigación Científica e Técnica de 1997 e o Premio Castela e León de Ciencias Sociais e Humanidades de 1997.
O 23 de xullo de 2008 concédeselle o premio "Antonio de Sancha", outorgado pola Asociación de Editores de Madrid, polo seu defensa da cultura por medio da divulgación científica.
Os achados de Atapuerca revelaron novos datos sobre os primeiros humanos que habitasen Europa. Isto contrasta co segredo ao redor das escavacións de Orce (Selecta, España), onde se atoparon utensilios humanos anteriores aos de Atapuerca.
É membro do Museo do Home de París, da Asociación Internacional para o Estudo da Paleontología Humana, Vicepresidente da comisión de Paleontología Humana e Paleoecología da INQUA (International Union for Quaternary Research) e foi conferenciante nas universidades de Londres, Cambridge, Zúric, Roma, Arizona, Filadelfia, Berkeley, Nova York, Tel Aviv...

O LHC.

O LHC lanzará haces de protóns a unha velocidade próxima á da luz. Os haces chocarán entre si, e os científicos esperan que estes acontecementos dígannos máis acerca de como comezou o Universo. Facendo colisionar protóns uns contra outros e con moita velocidade, o LHC fará que estes se resquebrajen e orixinen pequenas subpartículas que son moi inestables e existen só durante unha fracción de segundo (logo lle recombinan para formar outras partículas). Sen embargo, segundo a teoría do Big Bang, toda a materia do Universo primitivo consistía nestas diminutas subpartículas. A medida que o Universo foise expandindo e enfriando, combináronse. O LHC podería revelar o mecanismo descoñecido do Big Bang.

Como funciona o LHC:
-Primeira etapa: dentro do LHC, todo comeza con simple tubo de gas comprimido (hidróxeno), que é inxectado nunha cámara onde lle lle extraen os electróns para deixar os núcleos ao espido (protóns). Como os protóns posúen unha carga eléctrica determinada (positiva), poden ser desprazados mediante un campo magnético que teña a mesma carga. Son acelerados ata un terzo da velocidade da luz.
-Segunda etapa: por cuestións de practicidad, o resto da aceleración non lle produce nun camiño lineal, se non circular, onde os protóns serán repetidamente empurrados por campos electromagnéticos, sendo primeiro divididos en 4 grupos e logo recombinados á saída desta etapa, cunha velocidade de 91,6% da velocidade da luz.
-Terceira etapa: os protóns ingresan a un dispositivo chamado sincrotón, outro anel de máis de 600 metros de diámetro que levaraos ata un 99,9% da velocidade da luz, coñecido como "punto de transición". Neste punto, os protóns xa non poden acadar máis velocidade (é a velocidade límite do noso Universo), pero como se os segue acelerando (se lles engade enerxía), compénsano expandindo a súa masa (fanse máis pesados). A enerxía que posúen agora os protóns é de decenas de miles de millóns de veces maiores á normal, e o seu peso unhas 25 veces superiores.
-Cuarta etapa: outro anel, esta vez de 7 quilómetros de circunsferencia, recibe os protóns para elevar a súa enerxía aínda máis: 450 GeV (Giga-ElectronVoltios), dunha forma similar á da etapa anterior.
-Quinta etapa: este anel é de 27km, e a súa función é moito máis complexa que as dos anteriores. Está dividido en dúas partes, como unha avenida, onde os protóns viaxan en direccións opostas, pero sen tocarse. Con isto lógrase que a forza da colisión, chegado o seu momento, sexa dobre. Pero antes diso, estarán xirando e sendo coidadosamente sincronizados con novos feixes provenientes das etapas anteriores durante media hora, ata que faia en circulación 2.800 grupos de protóns.Durante todo este proceso, o LHC continúa agregando enerxía aos feixes; pero como xa están tan preto da velocidade da luz, continúan "medrando" e cada protón chega a ter 7 Tera-eV e é 7.000 veces máis pesado que o normal.Finalmente, os electroimáns que dirixen os feixes lévanos a un curso de colisión. A enerxía total liberada por só dous protóns que coliden é de 14 TeV, proceso que se supón é similar ao do Big Bang.A explosión e as traxectorias das posibles sub-partículas resultantes da explosión serán analizadas polas supercomputadoras do LHC, revelando unha mecánica nunca antes observada polo Ser Humano: como funciona o Universo...